فاصله مان باهم حداکثر شاید یک وجب باشد؛ صدای آهنگ پیچیده توی ماشین؛ من خیره شدم به جاده ی روبرو و هیچ حرفی ندارم که بزنم... بنظرم طبیعیست که آدمها گاهی هیچ حرف مهمی برای زدن نداشته باشند. دوستت دارم، خیلی هم دوستت دارم، در این دنیا از هرکسی و از هر زمانی بیشتر میخواهمت؛ با تو دارم ذره ذره عاشقی را میفهمم و یاد میگیرم؛ اما لزومی نمیبینم برای اینکه سکوت بینمان جاری نشود از هر دری چرت و پرت بگویم. وقتی سکوت میکنیم به درونم بیشتر فکر میکنم و به آن حسی که از هر لحظه ی زندگیم عبور کرده و همه ی وجودم را "تو" کرده... گمانم تو مزد همان شب هایی هستی که با اشک و دل شکستگی تو را از خدا خواستم. پ.ن: دلم نمیخواهد به خودت بگویم. اما من در همه ی سالهای عمرم؛ هرگز باور نمیکردم "تو"یی در این دنیا وجود داشته باشد.
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه